Dag 26

En dan is het vandaag zover..... De dag waar vooral de kinderen enorm naar toe hebben geleefd. En dan bedoel ik natuurlijk niet dat dit de laatste dag in Australië zal zijn. Vandaag wordt tante Betty 90 jaar Hiep Hiep Hoera!!
We zijn al vroeg op want we moeten niet alleen op tijd bij tante Betty zijn, maar alle koffers moeten gepakt zijn want vanavond slapen we in een hotel op het vliegveld omdat we morgenochtend om 6.00 uur vliegen en rond 3.00 al op het vliegveld moeten zijn!!
Om 9.45 komen we bepakt en bezakt bij de jarige job aan. Kris doet de deur open en in zijn nieuwe kleren staat hij stralend te vertellen dat hij vanochtend al tien keer de telefoon heeft opgenomen voor tante Betty en dat ze gezellig samen hebben ontbeten. Tante Betty zegt dat het grootste cadeau voor haar verjaardag al heeft gehad en dat is dat de kinderen alle drie bij haar hebben gelogeerd. Ze blijft het maar herhalen dat ze het nog steeds niet kan geloven dat we erbij zijn om dit allemaal mee te maken.
Audrey en Robyn zijn er ook en om 10.15 nemen we de bus naar de stad. Onderweg bij verschillende bushaltes stappen ook familie leden op. Zo grappig, de bus haast halfvol met allemaal familieleden. Eenmaal in de stad wordt de groep alleen maar groter. Ik denk dat we uiteindelijk met 25/30 personen de ferry naar Manly Beach nemen waar we met een groep van bijna 40 personen gaan lunchen.
We treffen het enorm met het weer want er was voor vandaag heel veel regen voorspeld. Maar geen wolkje aan de lucht en het zonnetje doet prima haar best. Na een half uurtje heerlijk op de boot gezeten te hebben en Sydney weer een van een hele andere kant te hebben gezien komen we aan in Manly. Ik had een klein beetje gehoopt dat we onderweg de walvissen te spotten die eerder deze week in de haven waren gesignaleerd. Over een twee of twee, drie begint het walvis spot seizoen en deze moeder met jong waren er erg vroeg bij dit jaar. Maar helaas niets gezien.
Met de hele groep lopen we op ons gemak naar het restaurant aan het strand waar we de eerst koffie drinken en daarna onze lunch hebben.
Wat een heerlijke middag! Met iedereen geklets, heel veel foto's gemaakt, gelachen en heerlijk gegeten. Onze kinderen zijn veruit de jongste maar ook zij amuseren zich prima tussen alle grote mensen. Tante Betty laat alles over zich heen komen. Als ze dan na het uitblazen van de kaarsjes op de taart even het woord neemt weet ze eigenlijk ook niet veel meer uit te brengen dan dat ze het zo fijn vindt dat iedereen de moeite heeft genomen om op haar feestje te komen. Vooral Kris en Imke blijven heel de middag in de buurt van haar om haar gezelschap te houden. En daar geniet ze zichtbaar van.
Ook een groepsfoto kan natuurlijk niet ontbreken. Zondag bij het echte feest zal de groep anderhalf keer zo groot zijn. Maar dit is allemaal familie. Wij zijn de enigste familie van tante Betty haar kant. De rest is allemaal familie van oom Joop zijn kant. Waar we er in het verleden al wel een aantal mensen van hebben ontmoet.
Aan het einde van de middag nemen we de boot weer terug naar ciculair quey.
Vrijdagavond begint de lichtshow Vivid. Door een groot gedeelte van het centrum zijn gebouwen verlicht, staan lichtornamenten en zijn er lichtshows. Je kan het een beetje vergelijken met Glow in Eindhoven, maar dit is toch wel even wat indrukwekkender en ietsje pietsie groter. Ik vind het zo jammer dat ze er niet bij zullen zijn. Maar we hebben de hele week al een beetje geluk. Ze zijn ieder avond wat lichtshows aan het testen dus hebben we een en ander al gezien. Zo ook vanavond zijn er verschillende gebouwen verlicht. Echt heel mooi!
Als we van de boot afkomen nemen we afscheid van een gedeelte van de groep die of in het centrum verblijft of die met een andere bus of trein verder moeten. Wij lopen met tante Betty, Audrey en Robyn naar onze bushalte. Je merkt aan de kinderen dat ze weten dat eigenlijk letterijk het laatste uur geslagen heeft. Vooral Kris heeft het er moeilijk mee. Als hij dan zegt dat het misschien de laatste keer is dat we tante Betty zien omdat ze misschien wel dood gaat, kan ik niet zeggen dat dit niet zo zal zijn. De waterlanders komen en hij kan niet meer ophouden met huilen. Dikke tranen en grote snikken. Wat is hij dan toch nog mijn kleine, grote vent. Altijd grote mond, maar zo'n klein hartje. Uiteraard spelen vermoeidheid en alle indrukken van de afgelopen weken mee, maar het komt uit z'n tenen. In de bus komt hij eindelijk een beetje tot bedaren. Niek kruipt tegen tante Betty aan en valt in slaap.
Eenmaal bij tante Betty eten we nog een boterham voordat we naar ons hotel op het vliegveld vertrekken.
Je probeert het afscheid zo lang mogelijk uit te stellen maar er komt een moment dat dat niet meer kan. Ik kan er een heel lang verhaal van maken maar met drie intens verdrietige kinderen die je in de auto moet trekken maart het er niet makkelijker op. Wat zijn ze verdrietig. En ook tante Betty heeft het er moeilijk mee. En natuurlijk zeggen we tot ziens, tot de volgende keer..........
Op weg naar het hotel is het stil in de auto en heeft ieder zo zijn eigen gedachte.
Uiteindelijk om 22.30 gaat het licht uit. Over vier uur gaat de wekker alweer....