Dag 5

Vandaag rijden we naar het stadje Ballarat, ongeveer 120 km ten noord westen van Melbourne. Ballarat staat bekend om zijn goud mijnen. Kris en Niek zijn er van overtuigd dat ze als multimiljonairs terug komen dus laten we daar dan zeker naar toe gaan! We bezoeken Sovereign Hill. Een op 25 ha. nagebouwd mijnwerkers stadje hoe het er zo'n 160 jaar geleden er uit heeft gezien. Het is een geweldig openlucht museum tot in de details afgewerkt. Alle winkeltjes, werkplaatsen, de school, huisjes, tentenkamp alles zoals het toen was. Ook de mensen die er rond lopen in de kleding van toen, de kinderen die echt les krijgen, de mijnwerkers..... Je stapt echt 160 jaar terug in de tijd en de "inwoners" nemen je letterlijk mee!
Vooral de jongens kijken hun ogen uit en vragen honderd uit. Maar hoe.... En waarom.... En wanneer.....
Tot op de dag van vandaag wordt er op 650 meter diepte wekelijks nog zo'n 70kg goud gedolven in deze goudmijn. Wel op een hele andere manier als anderhalve eeuw geleden maar dat maakt het er niet minder spannend om voor de boys. Ik zie $$ in hun ogen :-D
In de souvenirs shop moet er natuurlijk een klein buisje "echt" goud gekocht worden voor $12,-. Dus wees gewaarschuwd mocht er over een paar weken een vreemde persoon voor je deur staan die je een buisje bladgoud wil verkopen voor een gigantisch bedrag ik zet er zo mijn ???? bij.
Op de weg terug wordt er vanaf de achterbank hevig gebrainstormd. De een wil later mijnwerker worden, de ander vraagt een metaaldetector voor zijn verjaardag in de hoop iets van waarde in onze tuin te gaan vinden? Nou ben benieuwd!
Aan het einde van de middag zijn we uitgenodigd om bij de Mc Mahon family te komen eten. Een van de mensen die Leon heeft ontmoet een paar weken geleden in Bali.
De kinderen zijn erg opgewonden want ze hebben kangoeroes op hun erf/land. We weten niet zo goed wat we er ons bij voor moeten stellen. Wat we wel weten is dat hun huis erg achteraf ligt......
En inderdaad op een gegeven moment worden we een zandpad in gestuurd. We rijden slingerend door het bos omhoog in afwachting wat er komen gaat. De eerste kangoeroes worden gespot en we kunnen er gelukkig een ontwijken voordat hij op de motorkap belandt en wel eens op de bbq terecht had kunnen komen! Bij een brievenbus met 263 erop slaan we een ander zandpad in en rijden een nu nog steiler pad omhoog. En dan staan we ineens aan de top van de heuvel met voor ons het meest mooie victoriaans landhuis wat we ooit hebben gezien!! Met de roze ondergaande zon waan je je zo op een of andere filmset. Het uitzicht over de vallei is onbeschrijfelijk. We zijn er stil van.....
De stilte wordt onderbroken door mega hond Rocky. Hij staat oog in oog met Imke die toch wel even veilig achter Leon kruipt. Qua karakter lijkt hij op onze James dus al snel is het ijs gebroken en zijn ze dikke maatjes.
We worden hartelijk ontvangen door Rob, Sharon en hun kinderen.
Omdat het al bijna donker begint te worden gaan we vrijwel direct kangoeroes spotten. Over hun land van tientallen hectares zitten er genoeg tot groot plezier van de kinderen. We zien een paar hele grote op een afstandje. Zodra die beesten ons in de gaten krijgen nemen ze snel de benen.
Na een half uur is het te donker en gaan we terug naar het huis. Vanaf de veranda heb je, ook nu het donker is, een schitterend uitzicht. In de verte zie je zelfs Melbourne liggen. De mannen praten over de business, de kinderen hebben elkaar gevonden en Sharon laat me hun 130 jaar oude huis zien en vertelt hoe ze er 18 jaar over hebben gedaan om het huis te renoveren en te verbouwen. Alle vertrekken zijn in de victoriaanse stijl ingericht. Je waant je in een museum!
We hebben een heerlijke avond gehad als we pas (al) om 23.00 weer richting Melbourne rijden. Dit is gastvrijheid die je in Nederland maar zelden tegen komt. Onze kinderen spreken weer wat meer woordjes Engels en een mooie herinnering is gecreëerd. Hoe simpel kan het zijn!