En dan is het zover....

Zaterdagochtend 25 april, 5.30; de jongste telg van de familie staat stuiterend naast mijn bed: "Mama gaan we nu vandaag echt naar Australie"!?!? Normaal gesproken zou ik met een half oog m'n wekker zoeken met de mededeling dat mevrouw nog maar even haar bed op moet zoeken en zichzelf op haar slaapkamer nog maar een tijdje te vermaken, maar deze keer kan ik dat niet over m'n hart verkrijgen en uiteraard ga ik met haar naar beneden. Niet zo zeer omdat ik me op dit tijdstip zo prettig voel in een nog vrij kil huis maar omdat alle raderen op volle toeren draaien waar ze vannacht voor ik in slaap viel opgehouden zijn. Leon is, hoe kan het ook anders, nog "even" naar de zaak om de laatste dingen af te werken en ik ga mijn lijstjes nog even na en bedenk of ik werkelijk niets ben vergeten in te pakken, op te schrijven, achter te laten of....... Ach ja neem me iedere vakantie voor om nog eerder te beginnen met pakken en de boel gewoon de boel te laten om zo een stuk relaxter weg te gaan maar deze "vakantie stress" hoort bij mij en die vakantie kriebels zorgen voor nog meer voor pret :-)
Rond 10.30 uur vertrekken we naar Düsseldorf. Zijn we lekker optijd op het vliegveld en kunnen we daar op ons gemak doen. Want als we eenmaal de koffers hebben ingecheckt begint echt de vakantie! We zijn echter Eindhoven nog niet voorbij, blijkt de weg richting Venlo te zijn afgesloten. Dus toch iets vergeten..... Wegwerkzaamheden te checken. Gelukkig leiden er vele wegen naar Rome, in ons geval naar Düsseldorf en komen we ruimschoots op het vliegveld aan. En zo zitten we zo'n twee uur voor vertrek aan een lekkere lunch met uitzicht op de start en landingsbaan. Het blijft een indrukwekkend gezicht die gigantische kisten te zien landen en opstijgen. En Niek zou onze Niek niet zijn om daar zeker zo'n 100 oh nee 101 of waren het er toch 102 vragen over te stellen.
Om 14.30 lopen we richting de gate waar we nog geen 30 minuten later in de Boeing 777 van Emirates zitten die ons in een uurtje of zes naar Dubai zal brengen. De kinderen zijn onder de indruk. En in no time weten ze wat we op deze vlucht te eten zullen krijgen, hebben ze uit de 200 film die er draaien al een keus gemaakt welke er wel en welke film er zeker niet gezien gaan worden, weten ze dat we WiFi aan boord hebben en heeft Kris al uitgezocht bij welke stewardess hij moet wezen als hij iets voor elkaar gekregen wil hebben.
Na een prima vlucht landen we om 23.30 plaatselijk tijd in Dubai waar het op dat moment nog 27 graden is, tenminste dat heeft de captain ons gemeld. We merken er niet veel van want de airco's in de terminals draaien op volle toeren.
We hebben 1,5 uur de tijd om ons juiste vliegtuig te vinden en om onze benen even te strekken.
Ook nu weer verloopt alles voorspoedig en zitten we netjes om 1.00 uur in een halfvolle! Airbus 380 die volgens de papieren om 1.30 zal vertrekken. Helaas hebben we een paar minuten vertraging. Maar die paar minuten vertraging zorgen ervoor dat we niet "even" tussen een paar ander vliegtuigen op kunnen stijgen en na 1,5 uur staan we nog aan de grond. Ruim twee uur later mogen we de lucht in!
Ondertussen zijn Kris, Imke en Leon al in slaap gevallen en missen zij het mooie nachtelijke uitzicht over Dubai met natuurlijk de Burj Khalifa als hoog(s)te punt. We maken een extra rondje boven Dubai, wat volgens Niek een goedmakertje van de piloot is ter compensatie van de vertraging.
Met z'n vijven hebben we zes stoelen tot onze beschikking. Wat zeker op zo'n lange vlucht erg fijn is. Imke kan languit op twee stoelen liggen en pikt zo toch een uurtje of zes slaap mee. Ook de jongens slapen een paar uur. Niek die naast mij zit, ligt, hangt, wringt heeft uiteindelijk zijn benen over mij heen gelegd en zo de slaap te pakken gekregen. Over comfortabel gesproken.....
Maar goed ook aan deze 13 urige vlucht komt toch vrij snel een einde. En landen we om 22.30 twee uur later dan gepland op Melbourne airport.
De kinderen hebben zich echt prima gedragen alleen nu komt er toch een stukje vermoeidheid om de hoek kijken. En nu moeten we nog door de douane, koffers halen, weer douane, auto ophalen en dan nog een half uurtje rijden naar ons appartement.
En zo duiken we, 31 uur later nadat we vertrokken zijn, aan de andere kant van de wereld ons bedje in. Down Under here we are!